BOŞLUK

İçimde derin bir boşluk var...

Kaybettiklerimi düşünüyorum...

Yıllardır sahip olduğum ya da sahip olmaya çalıştığım hiçbir şey içimdeki boşluğu kapatmadı. Mutlu olduğumu, sorunları aştığımı sanıyordum; ama aslında sadece bastırıyordum.

Sonra bir şarkı bir şiirde her şey yüzüme çarpıyor... Her şey...

Neden insanlar bu kadar mutsuz olmaya koşullu?

Duyuyorum bir şarkıyı, bazen bir dizeyi… İçimde kapanmayan boşluğu duyumsuyorum.

Ne kadar yalnız olduğumu, ne kadar anlamsız yaşadığımı... Yaşamak istediğim bu değil... Her gün biraz daha emin oluyorum. Başka bir şey, başka bir yer...

Fani insan, ne garip gücümüz demişti şair yaşamak için, "öleceğimizi bilip öleceğimizi mutlak". Yaş aldıkça depresifleşiyor muyum ne? Sanki daha önce faklı mıydım?

Bir çingene arkadaşım vardı çok küçükken... İlkokul yıllarıydı sanırım… Adı Seyhan'dı. Çingeneler miydi gerçekten bilmiyorum! Malum "ötekiler" diğer “ötekiler” için zaman zaman bu sözleri kullanırlar. Aşağılayıcı olmaktan öte farklılıklara bir vurgu, farklılıktan duyulan tedirginliğin bir işareti… Bizim mahalleye yerleşmişlerdi 1 yıl kadar. Çünkü Seyhan’la aynı sınıfa devam ettik o yıl. İlk defa elma şekerini onlar sayesinde tanıdım galiba… Sonra ayrılıp gitmişlerdi mahalleden… Nerededirler kim bilir? Seyhan’ın bir de erkek ağabeyi vardı diye hatırlıyorum. Yaşça bizden büyüktü. Adını anımsayamıyorum.

Ne saçma değil mi, aklıma birden geldi bugün… Sahi nerededir o güzel insanlar… Hayat ne garip! Yanımızdan, yaşantımızdan yüzlerce insan geçip gidiyor. Hiç iz bırakmamışlar gibi geliyor; ama ummadığımız bir anda aklımıza düşüyorlar işte.

Sonra, yıllar sonra, İngiliz dili ve edebiyatı bölümünde başka bir arkadaşla (Özlem) tekrar elma şekeri girdi hayatımıza. Nedense bu elma şekeri bir bağ kurmuştu aramızda… Shakespeare’i ilk kez ondan duymuştum. Bizim Türk Edebiyatı bölümünde Şekspir’in adı anılmadı diye hatırlıyorum!

Neyse Özlem’le elma şekeri yemiştik Ortabahçe’de… Şekspir şiirleri eşliğinde… Ha bir de John Keats’i de ilk kez o anlatmıştı sanırım… Kaçınılmaz ve zamansız bir ölüme yürüyen şairin ne muhteşem dizeleridir onlar beni yerden yere çalan…

 

Parlak Yıldız, sabit kalsam keşke senin gibi

Ama tutunmadan gecenin çatısına o ıssız ihtişamınla

Ve âlemin sabırlı, uyumayan Derviş’i gibi

İzlemeden o sonsuz açık göz kapaklarınla

Kutsal vaftizini bütün Dünya’nın

İnsanlık kıyılarına vuran suların

Ya da bakmadan dağların ve kırların

Üstüne düşmüş taze kardan maskesine

Öyle değil – Hayır; sadece sabit, yalnızca dingin

Yaslansam güzel yârimin körpe göğsüne

Hissetsem yumuşak iniş çıkışlarını sonsuza değin

Uyumasam tatlı bir tedirginlikle sonsuza değin

Sessiz, sabit kalsam duymak için nazik nefesini

Ve yaşasam sonsuza değin ya da bayılsam ölümüne 

Bright Star (Parlak Yıldız)- John Keats